Door weer en wind en modder!
Door: Nicole en Tom
Blijf op de hoogte en volg Tom en Nicole
11 Februari 2014 | Chili, Puerto Aisén
De Carratera Austral is 1247km lang en loopt van Puerto Montt in het noorden naar Villa O Higgins in het zuiden. Na O Higgins houdt de weg op. Daar ligt Lago O Higgins en de grens met Argentinië. Ergens de afgelopen twee weken hebben we O Higgins bereikt. Dat is een fantastisch gevoel. De laatste 200 km kom je eigenlijk niets tegen, het landschap is ruig net als het weer. Veel wind, koude regen, mooie turbulente luchten. De laatste tientallen kilometers reden we gedrieën, stil naast elkaar over het ripio: Nicole, Daniel en ik. Daniel is een duitse fietser die we eerder hebben ontmoet. Prachtig!
Dan volgt de bootoversteek van het Lago O Higgins, op naar de Argentijnse grens!
Opdracht: bereik met je teamgenoot en alle bagage de noordzijde van Laguna del Desierto.
Doel: Probeer niets kapot te maken. Dit geldt voor zowel de fietsen, de bagage als de relatie.
Moeilijkheidsgraad: 5 sterren (alleen voor gevorderden)
Uitvoering: Nadat we met de boot een prachtige tocht langs de O’Higgins glacier hadden gemaakt, werden we afgezet bij Candalario Mancilla. Het enige wat hier te vinden is: 1 hospedaje en de grensovergang. Omdat het regende, leek zo’n simpel appartementje ons wel aantrekkelijk. Helaas vol! Maar voor snel een tent opzetten in de regen krijg je extra punten, dus zo geschiedde. De dag daarna kregen we dit uitbetaald en scheen de zon en was het super helder! Na een uitgebreid ontbijt begonnen we aan de tocht. Onder de fietsers is dit al een berucht stuk, mede omdat er fietsers zijn die proberen dezelfde dag de volgende boot te halen en zich dus een tijdslimiet van 6 uur opleggen. Dat lijkt goed te doen: het is 15 km naar de Argentijnse grens en dan is het nog 6 km naar de volgende boot. Echter: de eerste kilometers na de Chileense grens zijn zo steil, en natuurlijk onverhard, dat we daar alvast konden oefenen met het duwen der fietsen. En over dat deel mag je niet klagen, er is immers een pad. Omdat we geen tijdsdruk en een prachtige dag hadden, was dit geen probleem. Er volgde na het steile stuk zelfs een pad van 10 km waar we gewoon konden fietsen, met af en toe het prachtige uitzicht op Fitz-Roy. Na de 15 km begint het Argentijnse grondgebied. De Argentijnen en Chilenen konden vroeger niet echt goed met elkaar overweg en dit zorgt zelfs tot op heden nog voor wat wrijving. Bijvoorbeeld hier: de Chilenen leggen een pad aan naar de grens, de Argentijnen niet. De volgende 6 km vragen dus om uitgebreide survivalskills. Het eerste wat je moet doen is je angst voor vieze voeten over boord zetten: kies het modderpad en maak het jezelf niet moeilijker dan het is. Fietsen is er vanaf hier niet meer bij. De fiets, inclusief bagage wordt geduwd door het smalle pad, dat gevormd is door je voorgangers. Het gaat op en neer, door een dicht begroeid bos, waar je boomwortels en stenen ontwijken moet. Af en toe is het te steil om de fiets met tassen omhoog te duwen, en moeten we de spullen achterlaten. Later trotseren we rivierstroompjes tot kniehoogte en ook hier moeten we de tassen steeds halen, want of ze echt waterdicht zijn, willen we niet op dit moment uitproberen! Heel erg gaaf om te doen!!!
Eindresultaat: Geslaagd. Met vlag en wimpel (al zeg ik het zelf)
Beloning: een nieuwe Argentijnse stempel in je paspoort en je mag nog in dezelfde (hele) tent slapen !
Eenmaal aan de overzijde is het allemaal relatief eenvoudig. Na een volgende bootovertocht volgt een weg in de richting van El Chalten, een uitvalsbasis voor trekkers, klimmers en gewone bustoeristen. De combinatie van het ruige, dunbevolkte
Patagonie en de toeristenplaatsen met alle voorzieningen zo nu en dan is prettig. In El Chalten zien we een aantal fietsers waarvan we er sommigen al een aantal keer eerder hebben gezien. Er ontstaat echt een sterke band tussen de groep fietsers. Onderling helpen we elkaar als dat nodig is en geven we informatie door over waar en wanneer we andere fietsers eerder hebben gezien, heel leuk!
Vanuit El Chalten vervolgen we naar El Calafate vanuit waar eigenlijk iedereen de Perito Moreno Glacier bezoekt. Wij doen daar vrolijk aan mee, mooi. De Perito Moreno ligt in het Argentijnse nationaal park: Los Glaciares. Aan de Chileense kant grenst hieraan het Chileens nationaal park: Torres del Paine. Op de kaart is daar geen weg tussen te vinden. We informeren bij autochtone avonturiers en bevolking of het toch niet op een of andere manier mogelijk is de grensoversteek per fiets te maken. Het antwoord is van alle kanten nee. Het kan alleen te voet of te paard en daarbij is de grensoversteek niet officieel, als we in Chili aankomen missen we de nodige stempels. Helaas, dat wordt omfietsen: Ruta 40. 220 kilometer pampa: veel wind tegen!
Tom is in het algemeen heel erg leuk. Net als deze manier van reizen. Het is zowel de fysieke uitdaging, als het heel dichtbij de natuur zijn. Als we straks thuis zijn hebben we letterlijk 2 maanden buiten geleefd! Soms is de wind zo krachtig dat we niet vooruit komen, soms is het zo helder dat je mooie bergen honderden kilometers ver nog kan zien. De mensen hier zijn vriendelijk, vooral tegen fietsers. Ze zullen je niet vragen naar het volgende dorp te gaan, omdat er een hotel is, je wordt binnen gehaald, ze willen meegenieten van de verhalen, van je gezelschap. Want dat is het nog steeds.. genieten! We hebben ondertussen 2200 km weggetrapt. Soms steil, soms vlak, omhoog of naar beneden. Wind mee of tegen, we doen precies wat we wilden doen: we beleven Patagonië!!
We kunnen niet wachten op het volgende natuurschoon, waar we morgen aan gaan beginnen: Torres del Paine.
Tot snel,
Groetjes, Tom en Nicole
Dan volgt de bootoversteek van het Lago O Higgins, op naar de Argentijnse grens!
Opdracht: bereik met je teamgenoot en alle bagage de noordzijde van Laguna del Desierto.
Doel: Probeer niets kapot te maken. Dit geldt voor zowel de fietsen, de bagage als de relatie.
Moeilijkheidsgraad: 5 sterren (alleen voor gevorderden)
Uitvoering: Nadat we met de boot een prachtige tocht langs de O’Higgins glacier hadden gemaakt, werden we afgezet bij Candalario Mancilla. Het enige wat hier te vinden is: 1 hospedaje en de grensovergang. Omdat het regende, leek zo’n simpel appartementje ons wel aantrekkelijk. Helaas vol! Maar voor snel een tent opzetten in de regen krijg je extra punten, dus zo geschiedde. De dag daarna kregen we dit uitbetaald en scheen de zon en was het super helder! Na een uitgebreid ontbijt begonnen we aan de tocht. Onder de fietsers is dit al een berucht stuk, mede omdat er fietsers zijn die proberen dezelfde dag de volgende boot te halen en zich dus een tijdslimiet van 6 uur opleggen. Dat lijkt goed te doen: het is 15 km naar de Argentijnse grens en dan is het nog 6 km naar de volgende boot. Echter: de eerste kilometers na de Chileense grens zijn zo steil, en natuurlijk onverhard, dat we daar alvast konden oefenen met het duwen der fietsen. En over dat deel mag je niet klagen, er is immers een pad. Omdat we geen tijdsdruk en een prachtige dag hadden, was dit geen probleem. Er volgde na het steile stuk zelfs een pad van 10 km waar we gewoon konden fietsen, met af en toe het prachtige uitzicht op Fitz-Roy. Na de 15 km begint het Argentijnse grondgebied. De Argentijnen en Chilenen konden vroeger niet echt goed met elkaar overweg en dit zorgt zelfs tot op heden nog voor wat wrijving. Bijvoorbeeld hier: de Chilenen leggen een pad aan naar de grens, de Argentijnen niet. De volgende 6 km vragen dus om uitgebreide survivalskills. Het eerste wat je moet doen is je angst voor vieze voeten over boord zetten: kies het modderpad en maak het jezelf niet moeilijker dan het is. Fietsen is er vanaf hier niet meer bij. De fiets, inclusief bagage wordt geduwd door het smalle pad, dat gevormd is door je voorgangers. Het gaat op en neer, door een dicht begroeid bos, waar je boomwortels en stenen ontwijken moet. Af en toe is het te steil om de fiets met tassen omhoog te duwen, en moeten we de spullen achterlaten. Later trotseren we rivierstroompjes tot kniehoogte en ook hier moeten we de tassen steeds halen, want of ze echt waterdicht zijn, willen we niet op dit moment uitproberen! Heel erg gaaf om te doen!!!
Eindresultaat: Geslaagd. Met vlag en wimpel (al zeg ik het zelf)
Beloning: een nieuwe Argentijnse stempel in je paspoort en je mag nog in dezelfde (hele) tent slapen !
Eenmaal aan de overzijde is het allemaal relatief eenvoudig. Na een volgende bootovertocht volgt een weg in de richting van El Chalten, een uitvalsbasis voor trekkers, klimmers en gewone bustoeristen. De combinatie van het ruige, dunbevolkte
Patagonie en de toeristenplaatsen met alle voorzieningen zo nu en dan is prettig. In El Chalten zien we een aantal fietsers waarvan we er sommigen al een aantal keer eerder hebben gezien. Er ontstaat echt een sterke band tussen de groep fietsers. Onderling helpen we elkaar als dat nodig is en geven we informatie door over waar en wanneer we andere fietsers eerder hebben gezien, heel leuk!
Vanuit El Chalten vervolgen we naar El Calafate vanuit waar eigenlijk iedereen de Perito Moreno Glacier bezoekt. Wij doen daar vrolijk aan mee, mooi. De Perito Moreno ligt in het Argentijnse nationaal park: Los Glaciares. Aan de Chileense kant grenst hieraan het Chileens nationaal park: Torres del Paine. Op de kaart is daar geen weg tussen te vinden. We informeren bij autochtone avonturiers en bevolking of het toch niet op een of andere manier mogelijk is de grensoversteek per fiets te maken. Het antwoord is van alle kanten nee. Het kan alleen te voet of te paard en daarbij is de grensoversteek niet officieel, als we in Chili aankomen missen we de nodige stempels. Helaas, dat wordt omfietsen: Ruta 40. 220 kilometer pampa: veel wind tegen!
Tom is in het algemeen heel erg leuk. Net als deze manier van reizen. Het is zowel de fysieke uitdaging, als het heel dichtbij de natuur zijn. Als we straks thuis zijn hebben we letterlijk 2 maanden buiten geleefd! Soms is de wind zo krachtig dat we niet vooruit komen, soms is het zo helder dat je mooie bergen honderden kilometers ver nog kan zien. De mensen hier zijn vriendelijk, vooral tegen fietsers. Ze zullen je niet vragen naar het volgende dorp te gaan, omdat er een hotel is, je wordt binnen gehaald, ze willen meegenieten van de verhalen, van je gezelschap. Want dat is het nog steeds.. genieten! We hebben ondertussen 2200 km weggetrapt. Soms steil, soms vlak, omhoog of naar beneden. Wind mee of tegen, we doen precies wat we wilden doen: we beleven Patagonië!!
We kunnen niet wachten op het volgende natuurschoon, waar we morgen aan gaan beginnen: Torres del Paine.
Tot snel,
Groetjes, Tom en Nicole
-
11 Februari 2014 - 20:15
Hermien:
Hé liefies,
wat leuk om weer 2 echte verslagen te lezen en wat maken jullie veel mee. Hartstikke leuk om het allemaal te volgen. En wat goed dat de bewoners allemaal zo vriendelijk en gastvrij zijn. Hele bijzondere ervaringen. Gelukkig maar Nicole, dat Tom in het algemeen erg leuk is. Ik moest erom lachen om dat te lezen. En ik ben het helemaal met je eens! Volgens mij ben jij in het algemeen ook wel tof! Nou liefies, geniet lekker verder. En we hopen weer nieuwe verslagen te kunnen ontvangen.Dikke kus, ook van Kees, doei doei, Hermien -
11 Februari 2014 - 21:19
Sherine:
Hee Moppies!!
Wat hebben jullie ons laten wachten zeg, ik begon al ongerust te worden XO Ik vind het toch maar weer knap hoe jullie het allemaal doen. Als ik ooit een grote reis ga maken dan mag Nicole hem helpen plannen hihihi..
Ook goed nieuws uit Nederland: ik loop al ruim een week stage! hierover meer als jullie terug zijn en we hebben bijgekletst over jullie reis!
Dikke kus en knuffel Sherine -
12 Februari 2014 - 00:10
Marjolijne:
Hey Kanjers. Wat heerlijk om weer 2 van die prachtige verhalen te lezen. Het is echt super genieten om meegesleept te worden in jullie belevenissen. Wat hebben jullie al veel meegemaakt en gezien (en afgezien) zeg. Als ik het stuk over het paardrijden lees, denk ik meteen dat jullie wel weer een juiste beslissing hebben genomen om toch te gaan, waardoor jullie weer een mooi avontuur hebben beleefd en fantastische natuur hebben gezien. (en met paarden door de sneeuw gereden!!) Ook het stuk dat jullie de fietsen moeten duwen, tassen eraf, door het water.... Ik zie het helemaal voor me.
Maar wel buffelen hoor!!! Respect voor jullie!! Geniet van jullie volgende deel van dit grote avontuur en Nicole als je pinguins ziet, pas op ze kunnen bijten! ;-) Heel veel liefs, big hug. Marjolijne
-
12 Februari 2014 - 14:03
Betty De Graaff:
Lieve Tom, Lieve Nicole
Jullie "Hollandse Tante' zit nu bijna te janken! Ik probeer me jullie reis voor te stellen: genieten, buiten, mooi, geweldig, trotseren an alle elementen, ontmoeten, ONTmoeten, samen. Ik sn otter nog wat na van jullie verhaal!
Dank jullie wel!!!!
Geniet lekker verder voor het afkicken begint.....en je toe kunt leven naar het nieuwe leven van een neefje of nichtje.
Lieve groet,
Betty, ook van George xx -
18 Februari 2014 - 20:14
Anita:
Jullie reis klinkt steeds uitdagender! Ik was ook even ongerust toen ik een tijdje niets hoorde. Wat moet ik mij voorstellen als jullie terugkomen? Doorgewinterde/ afgetrainde kanjers? Ik wil alle foto's zien als jullie terug komen:). Ik ben heel trots op jullie! Liefs -
18 Februari 2014 - 22:30
Miep:
Lief stoer fietskoppel. Wat een geweldig verhaal hebben jullie weer geschreven en nog steeds bij elkaar toch? (Geintje) wat zal het na 4maart weer anders voor jullie zijn, maar deze fantastische ervaring kan niemand jullie meer afnemen. Kees stuurde de foto met een gigantische ijsberg met, willen jullie ook een ijsje? We kijken uit naar het volgende verslag. Jullie schrijven zo geweldig dat er misschien ooit nog eens een boek van jullie uitkomt. Een mooie reis verder en liefs van Nico en Miep.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
