Paine in m'n voeten
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Tom en Nicole
23 Februari 2014 | Chili, Puerto Aisén
Punta Arenas, de hoofdstad van Patagonie, na 2719 kilometer fietsen zijn we daar deze week aangekomen! Punta Arenas, in Chili, is het eindpunt van onze fietsreis. De vorige blog kwam uit El Calafate wat in het Argentijnse nationaal park, Los Glaciares ligt. Aan dat nationaal park grenst een Chileens nationaal park: Torres del Paine. Het Paine massief is een schitterende rotspartij welke (heel) veel wandeltoeristen aantrekt. In de vorige blog schreven we al dat er geen directe weg naartoe is die te befietsen is (Als ik te paard of te voet was geweest had ik hem zeker genomen). Voor de “gewone” toerist geeft dat overigens niet. Er ligt een goed geasfalteerde weg “ruta 40” die 220 km over de Argentijnse pampa voert en je naar Puerto Natales, een klein Chileens plaatsje aan de zuidkant van het park, brengt. Voor de fietser valt dat echter niet mee. Al eerder schreven we over de wind die over de pampa waait. Zo sterk dat er alleen bij te fietsen valt als je hem volledig mee of tegen hebt. Zijwind is heel moeilijk fietsen. Ik heb dat in Nederland, waar het toch ook wel eens stormt, nog niet eerder meegemaakt. De enige manier waarop het voor ons kan werken is als we naast elkaar rijden. Op die manier kan ik schuin op m’n fiets tegen de wind inhangen, Nicole fietst dan een beetje uit de wind. Als de weg te smal is gaat dat echter niet. Daarbij komt de situatie dat er onderweg helemaal niets is: geen huis, geen winkel, geen bushokje. Pas na 100 km vind je een post, en tevens woning, van de regionale politie. Die zijn heel vriendelijk. We mogen daar binnen overnachten.
We zijn van plan middels een zijweg, via het plaatsje Cerro Castillo, Torres del Paine in te fietsen. Als we na twee dagen pampa in Cerro Castillo arriveren vallen de voorzieningen daar wel een beetje tegen: de twee restaurantjes zijn dicht en er is geen kampeerplaats. We informeren in het gemeentehuis of we ergens kunnen overnachten. We mogen de tent opzetten tussen de schommels in de speeltuin, wel leuk, geen douche!
Na een rustdag waarin we de nodige boodschappen doen vertrekken we richting Torres de Paine. We hebben veel eten nodig want winkels zijn daar niet. We zijn ontzettend benieuwd. Eerder in El Calafate hebben we al een hoop foto’s gezien van het massief. Overal hangen posters van aanbiedingen voor busreizen van een dag door het park. Natuurlijk worden daarvoor de mooiste plaatjes uitgekozen. Het eerste stuk fietsen valt niet mee. De wind is tegen en er ligt geen asfalt meer, we gaan 10 km/u. Maar op een gegeven moment draaien we naar links en zien we plotseling de Torres, de grootste pieken van het massief, liggen! We zijn weliswaar nog op 50 km afstand maar door het prachtige weer kunnen we ze haarscherp zien. Het dichterbij komende gebergte doet de wind vergeten.
We fietsen die dag naar een camping aan de voet van de Torres. Dichterbij kun je met de fiets echt niet komen! Er fietst hier trouwens niemand. Een aantal fietsers die we eerder zijn tegengekomen zien we ook in het park maar niet op de fiets: “te veel wind, te stijl”. Grote hoogteverschillen kent de weg niet maar het gaat continu stijl op en af. Even 200 m 15% omhoog en iets soortgelijks weer naar beneden. Wij brengen bijna een week door in het park. We maken korte tochten op de fiets en doen een aantal wandellingen. Dat wandelen vergt wel weer wat andere spieren als fietsen, poeh. Omdat we steeds op dezelfde plek willen terugkomen als we begonnen waren (we hebben geen backpack’s) zijn de wandelingen ruim 20 km met zo’n 700 m hoogteverschil. Dat valt niet mee voor een fietser: Paine aan m’n voeten!
We hebben ontzettend geluk met het prachtige weer! Het kan hier erg koud en nat zijn maar gelukkig krijgen we daar niets van mee. Mooie blauwe luchten! Onderweg worden we regelmatig op de foto gezet. Langs de weg zijn parkeerplaatsen waar toeristen even uit de bus mogen om een foto te maken. Als we per ongeluk op zo’n plek stilstaan leidt dat veelal tot een fotosessie met de fietsen (en hele zuid-koreaanse families), wel leuk.
Na een week fietsen we naar Puerto Natales, de thuisbasis van iedereen die per bus naar het park gaat om er een paar dagen te wandelen. Het is een gezellige plek omdat iedereen die er komt of in het park is geweest, of er de volgende dag naartoe gaat. We eten samen met een stel Amerikanen, Aussies en Canadezen. We proosten samen op de mooie inspanningen van de afgelopen week.
Nu in Punta Arenas zien we nog steeds heel veel ansichtkaarten en posters van Torres del Paine. Het aardige is dat we alle plaatjes zelf hadden kunnen schieten! Op de fiets hebben we zo ontzettend veel gezien. We moeten wel een beetje lachen om de busreizen die hier worden aangeboden: “Full-day Paine” zien we vaak. In één dag doe je dan waar wij zojuist meer dan een week voor nodig hadden.
Vanuit Puerto Natales zijn we in 3 dagen naar Punta Arenas gefietst. Dat had nog wat voeten in de aarde, haha. De eerste dag ging lekker, lekker, lekker: 148 km. Nog maar 100 km te gaan voor dag twee dachten wij. We voorspelden ons zelf een feestelijke aankomst met bier en bife en meer lekkers. Helaas! Wederom patagonische winden! De hele dag hebben we gedaan over 55 km. Soms fietsen, soms te voet, niet te doen. Nog één keer kamperen langs de kant van de weg met noodles en water dan maar, niks geen bife en bier. De volgende dag ging het een stuk beter. De laatste etappe van 45 km was een eitje.
Inmiddels zitten de fietsen alweer in een doos. De fietsenwinkel hier had nog twee exemplaren, dat is fijn. We reizen dinsdag per bus naar Rio Grande en vliegen vanaf daar naar Rio de Janiero voor een weekje Carnaval! Ik hoop dat ze daar een paar flinke biefstukken hebben want we zien eruit als ware, bottige, wielrenners. Stevig eten, dat gaan we doen (en dansen natuurlijk)!
Oké beste volgers, dit is waarschijnlijk de laatste blog. Iedereen ontzettend bedankt voor de leuke reacties op onze verhalen! Heel leuk om te lezen voor ons onderweg! Thuis hebben we foto’s voor de liefhebbers!
Groetjes, Nicole en Tom.
We zijn van plan middels een zijweg, via het plaatsje Cerro Castillo, Torres del Paine in te fietsen. Als we na twee dagen pampa in Cerro Castillo arriveren vallen de voorzieningen daar wel een beetje tegen: de twee restaurantjes zijn dicht en er is geen kampeerplaats. We informeren in het gemeentehuis of we ergens kunnen overnachten. We mogen de tent opzetten tussen de schommels in de speeltuin, wel leuk, geen douche!
Na een rustdag waarin we de nodige boodschappen doen vertrekken we richting Torres de Paine. We hebben veel eten nodig want winkels zijn daar niet. We zijn ontzettend benieuwd. Eerder in El Calafate hebben we al een hoop foto’s gezien van het massief. Overal hangen posters van aanbiedingen voor busreizen van een dag door het park. Natuurlijk worden daarvoor de mooiste plaatjes uitgekozen. Het eerste stuk fietsen valt niet mee. De wind is tegen en er ligt geen asfalt meer, we gaan 10 km/u. Maar op een gegeven moment draaien we naar links en zien we plotseling de Torres, de grootste pieken van het massief, liggen! We zijn weliswaar nog op 50 km afstand maar door het prachtige weer kunnen we ze haarscherp zien. Het dichterbij komende gebergte doet de wind vergeten.
We fietsen die dag naar een camping aan de voet van de Torres. Dichterbij kun je met de fiets echt niet komen! Er fietst hier trouwens niemand. Een aantal fietsers die we eerder zijn tegengekomen zien we ook in het park maar niet op de fiets: “te veel wind, te stijl”. Grote hoogteverschillen kent de weg niet maar het gaat continu stijl op en af. Even 200 m 15% omhoog en iets soortgelijks weer naar beneden. Wij brengen bijna een week door in het park. We maken korte tochten op de fiets en doen een aantal wandellingen. Dat wandelen vergt wel weer wat andere spieren als fietsen, poeh. Omdat we steeds op dezelfde plek willen terugkomen als we begonnen waren (we hebben geen backpack’s) zijn de wandelingen ruim 20 km met zo’n 700 m hoogteverschil. Dat valt niet mee voor een fietser: Paine aan m’n voeten!
We hebben ontzettend geluk met het prachtige weer! Het kan hier erg koud en nat zijn maar gelukkig krijgen we daar niets van mee. Mooie blauwe luchten! Onderweg worden we regelmatig op de foto gezet. Langs de weg zijn parkeerplaatsen waar toeristen even uit de bus mogen om een foto te maken. Als we per ongeluk op zo’n plek stilstaan leidt dat veelal tot een fotosessie met de fietsen (en hele zuid-koreaanse families), wel leuk.
Na een week fietsen we naar Puerto Natales, de thuisbasis van iedereen die per bus naar het park gaat om er een paar dagen te wandelen. Het is een gezellige plek omdat iedereen die er komt of in het park is geweest, of er de volgende dag naartoe gaat. We eten samen met een stel Amerikanen, Aussies en Canadezen. We proosten samen op de mooie inspanningen van de afgelopen week.
Nu in Punta Arenas zien we nog steeds heel veel ansichtkaarten en posters van Torres del Paine. Het aardige is dat we alle plaatjes zelf hadden kunnen schieten! Op de fiets hebben we zo ontzettend veel gezien. We moeten wel een beetje lachen om de busreizen die hier worden aangeboden: “Full-day Paine” zien we vaak. In één dag doe je dan waar wij zojuist meer dan een week voor nodig hadden.
Vanuit Puerto Natales zijn we in 3 dagen naar Punta Arenas gefietst. Dat had nog wat voeten in de aarde, haha. De eerste dag ging lekker, lekker, lekker: 148 km. Nog maar 100 km te gaan voor dag twee dachten wij. We voorspelden ons zelf een feestelijke aankomst met bier en bife en meer lekkers. Helaas! Wederom patagonische winden! De hele dag hebben we gedaan over 55 km. Soms fietsen, soms te voet, niet te doen. Nog één keer kamperen langs de kant van de weg met noodles en water dan maar, niks geen bife en bier. De volgende dag ging het een stuk beter. De laatste etappe van 45 km was een eitje.
Inmiddels zitten de fietsen alweer in een doos. De fietsenwinkel hier had nog twee exemplaren, dat is fijn. We reizen dinsdag per bus naar Rio Grande en vliegen vanaf daar naar Rio de Janiero voor een weekje Carnaval! Ik hoop dat ze daar een paar flinke biefstukken hebben want we zien eruit als ware, bottige, wielrenners. Stevig eten, dat gaan we doen (en dansen natuurlijk)!
Oké beste volgers, dit is waarschijnlijk de laatste blog. Iedereen ontzettend bedankt voor de leuke reacties op onze verhalen! Heel leuk om te lezen voor ons onderweg! Thuis hebben we foto’s voor de liefhebbers!
Groetjes, Nicole en Tom.
-
23 Februari 2014 - 19:55
Marjolijne:
Lieve Tom en Nicole, alweer een prachtig verhaal. Wat hebben jullie ontzettend veel meegemaakt. Ik ben super trots op jullie dat jullie dit helemaal hebben volbracht. 2719 km in al die verschillende omstandigheden qua begaanbaarheid en weer, jullie zijn kanjers. Ik ben echt benieuwd naar al die mooie foto's. Ga nu lekker genieten van het laatste deel en lekker uitrusten en feesten in Rio. Hele dikke knuffel. Tot snel. Xxx Mar. -
23 Februari 2014 - 20:23
Marjolijne:
P.S. Ik zie net de bijgesloten foto's pas. Wat onbeschrijfelijk mooi!!!!! Xxx -
23 Februari 2014 - 20:28
Betty (en Ook George):
hoi tante nicole en oompje tom: gefeliciteer natuurlijk met kaylee! toen elske geboren werd zat mijn zusje ook redelijk ver weg...duurde ook even voor ze haar nichtje kon zien,,,de geschiedenis herhaalt zich....jullie zijn nog wel heel wat verder.
net genoten van de afsluiting van de Oympische spelen: veel moois gezien! nu jullie verhaal: weer geweldig om te lezen: die koreanen die even een foootoootje van jullie schieen naast de bus.....verschil moet er zijn, jullie inpsanning mag er zijn: wat bijzonder!
geniet nog lekker even verder, relaxen en 'bij eten'? veel plezier nog!
lieve groet, betty, ook van geoerge -
23 Februari 2014 - 21:11
Anita:
Jammer dat dit alweer jullie laatste verslag is. Jullie zijn flinke doorzetters. Die 2719 kilometer is niet zo maar iets. Dat zijn allemaal verschilde soorten wegen geweest waarbij je dus soms een hele dag geploeterd hebt om een aantal tientallen kilometers verder te komen. De foto's worden steeds mooier. Ik ben enorm trots op jullie! Julie zien er goed uit. Fijn om ook beeldende bevestigingen te ontvangen. En met carnaval kunnen jullie over de Samba (haha geleerd van het gedicht) lekker swingend jullie prachtige reis aflsuiten. Alhoewel, afsluiten... Deze reis zal dagelijks opnieuw gevoeld worden door herinneringen. Stiekem vind ik het ook wel heel leuk dat jullie weer terugkomen! Dat gaan we vieren! -
24 Februari 2014 - 00:22
Kees En |Hermien:
Hé lieve Tom en Nicole,
we komen net thuis van de film en we lezen jullie verslag. Geweldig, wat een prachtige belevenis en die foto's zijn ook geweldig. Kees en ik zijn niet stiekem blij dat jullie terugkomen hoor, maar heel openlijk superblij! Nog heel veel plezier in Rio en tot volgende week. We kunnen de tijd niet afwachten! Doei doei, dikke knuffels, Kees en Hermien -
24 Februari 2014 - 09:32
Roel:
Het klinkt allemaal fantastisch, stiekem trots en jaloers op jullie.
Veel plezier de laatste dagen, ik kan niet wachten op een avond eten, bier en wijn vol mooie anekdotes! Goede reis naar huis :-) -
24 Februari 2014 - 11:43
Hans & Athina:
Hoi dappere dodo's!
Prachtig reisverslag en indrukwekkende foto's weer! Petje af!
We wensen jullie heel veel plezier in Rio de Janeiro en een hele
goede terugreis naar Nederland.
Veel groeten van ons,
Athina & Hans.
-
24 Februari 2014 - 16:54
José :
Lieve Tom en Nicole
Wat een reis en wat een helden zijn jullie. We hebben genoten van de verslagen. De foto's
geweldig we willen heel graag jullie fotoboek zien. Nicole ga er een boek over schijven je
hebt talent.We wensen jullie een gezellige week in Rio lekker eten en veel bier en natuurlijk
een goede reis naar huis
Dikke kus. José
Gr. Van Kees -
25 Februari 2014 - 17:00
Miep:
Lieve kanjers, wat moet ik jullie nog schrijven. Heel, heel veel dank voor alle mooie verhalen en fantastische foto's. Knap, stoer, sportief alles ontberend en buitengewoon bijzonder, wat jullie in deze maanden gepresteerd hebben. Met veel bagage letterlijk en figuurlijk gaan jullie richting huis. Geniet nog heel erg van het carnaval in Rio en de biefstukken!!!!!! En natuurlijk een heel goede thuisreis volgende week. We zijn trots op zo'n neef en nicht! Liefs van Nico en Miep . -
27 Februari 2014 - 21:13
Wim Bogaard:
Lieve Nicole en beste Tom,
Ria en ik maken een diepe buiging voor alles wat jullie gedaan hebben. Het was zwaar, soms heel zwaar maar met jullie conditie en doorzettingsvermogen toch mooi volbracht. Niet te geloven wat jullie daar allemaal voor terug gekregen hebben zoals we in de 8-tal verhalen hebben gelezen.
Bedankt dat we het op afstand meebeleefd hebben. Heel veel plezier in Rio, drink er maar een paar extra neuten op en lekker feesten. Heel veel plezier, goede terugreis en tot gauw. Ria & Wim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
