Patagonische wind en Maté

We staan naast onze fietsen, we willen een windjack aantrekken. De wind heeft ons een beetje verrast en het wordt snel koud. Al zoekende naar onze jassen, blijkt hoe sterk de wind is. We zijn een bergpas aan het beklimmen, en voor we helemaal boven zijn, dalen we een stukje af. In ieder geval dat was het plan. Want ondanks dat de weg zo’n 7% zakte, konden we niet naar beneden komen. De wind blaast zo hard, dat we onze fietsen stevig vast moeten houden, zodat ze niet omvallen. Het stuurtasje waait open, een folder waait weg. Even dreigt ons boekje met de route ook verloren te gaan, maar die kunnen we redden. Dit is gekkenwerk. We keren om. Met gemak worden we de helling op geblazen, fietsen doen we voor de vorm. 2 km eerder was een camping, we blijven daar vannacht. Als ik op m’n klok kijk, zie ik dat die 4km heen en weer ons een uur hebben gekost..

Dat was onze eerste kennismaking met de Patagonische wind. Als je hem mee hebt, is het feest, anders is het doorbuffelen. Gelukkig was het de afgelopen weken verdeeld. De weersomstandigheden waren nog niet eerder zo uiteenlopend als de laatste tijd. Het begon allemaal toen we Coyhaique achter ons lieten. Het leek of het mooie weer daar bleef. Die eerste dag was het de wind die onze plannen in de war bracht. We bleven op de bergtop overnachten en daar was het zo koud, dat we om 21 uur onze tent zijn binnen gestapt. De volgende dag was de wind gelukkig milder en konden we verder klimmen en dalen naar Villa Cerro Castillio.

Daar kwamen we terecht op een erg leuke camping. Het was een soort boerderij. De eigenaar trainde paarden voor andere boeren en hij had er zelf ook een flink aantal, die hij gebruikte voor tours de bergen in. Verder waren er honden, een poes met kittens en heel wat kippen en kuikens. Op de camping ontmoette we Louisa, een Poolse wereldreizigster. Niet op de fiets, maar al liftend trok ze door het land. Ze zou die middag meegaan met de paardentour en of we zin hadden om mee te gaan. Nadat Tom zich afvroeg of het wel zo’n goed idee was om op een paard te stappen, besloten we ervoor te gaan. Helaas was de groep al zo groot, dat er 1 paard te weinig was. Maar de volgende dag zou er weer een mogelijkheid zijn, dus geen probleem. In onze globale planning, hebben we naast de ‘rustdagen’ ook tourdagen ingepland, dus een dagje blijven was geen punt.

De volgende morgen werden we wakker met regen op de tent. De eerste uren bleef het grauw en het was aan ons te beslissen of we nog wilden gaan. Een ander koppel dat mee zou gaan had vanwege het weer afgezegd. Als we zouden gaan, zou het dus een privé-tour zijn. Nog een dag uitstellen was eigenlijk geen optie, en met regen de hele dag in de tent zitten is ook niets, dus we besloten er voor te gaan! En vanaf het moment dat we dat besloten hadden, begon het op te klaren. Snel kregen we de basis uitgelegd van paard rijden op een de western-manier. Kortgezegd houdt dat in, dat je de teugels niet met 2 , maar met 1 hand vasthoudt (dan heb je je andere hand vrij voor de lasso. Wij hebben dit voor de gelegenheid maar achterwege gelaten  )

Onze tour-guide was Romano. Onze paarden liepen rustig achter de zijne aan naar boven. We gingen de berg op. Boven was een lagune, waar we zouden gaan wandelen (dacht ik). Na ong. 1,5 uur waren we op de plek waar we de paarden achter lieten. Nu bleek, dat het wandelen rond de lagune, eigenlijk klimmen naar de lagune was. In totaal hebben we nog 700 meter geklommen over een pad, wat maar ten delen als pad bestempeld kan worden. Maar we hadden geluk! Het was opgeklaard, en het uitzicht was echt wonderbaarlijk. Eerst hadden we het uitzicht over de vallei, waar we rivieren, meren, het dorpje en de verdere weg konden zien liggen. De lagune zelf kwam pas in beeld, toen we er vlak voor stonden, en wat bijzonder was dat! Het water heel blauw, groen en werd omringd door enorme ijsbergen, die we nog nooit van zo dichtbij hadden gezien. Met dat uitzicht hadden we een mini-picknick, met chocolade, broodjes en warme koffie van Romano. Net op tijd, of eigenlijk net te laat, begonnen we met de tocht naar beneden. Midden in een sneeuwbui kwamen we terecht! Toen we weer bij de paarden aankwamen was de hele omgeving veranderd in een winters landschap. De paarden hadden hier geen problemen mee en vonden zonder problemen de weg naar huis. En op dubbele snelheid, waarschijnlijk wisten ze dat er een lekkere maaltijd voor ze klaarstond. Om op te warmen mochten we gebruik maken van het huis van de eigenaar. Romano stookte de verwarming lekker warm en nodigde ons uit om maté te drinken. Een kruidenthee, met een heel ritueel er om heen. Dat was echt super leuk, want het is eigenlijk de gewoonte om dit enkel met vrienden te doen. Dus we hebben vrienden gemaakt!

De volgende dag begonnen we aan een nieuw hoofdstuk van onze fietstrip: het onverharde deel van de Caratera Austral. De volgende 500 km’s geen asfalt meer, enkel ‘ripio’. Zoals eerder verteld heb je goed ripio, en slecht ripio. Op de goede variant kan je 15-20 km per uur rijden. Op het slechte deel, hoop je op snelheden boven de 5. Een ander aspect wat deze tocht uitdagend maakt: er is bijna geen kilometer plat: of je klimt, of je daalt. De aantal kilometers die we per dag fietsen zijn daarom ook wat gezakt, maar nog steeds volgens plan.

Eergisteren waren we in Puerto Rio Tranquillo. Ook daar hebben we een tour gedaan: we zijn naar een gletsjer afgereisd en hebben daar over en soms zelfs in het ijs van de gletsjer gelopen! We kregen handschoenen en spikes onder onze schoenen en zo baanden we ons een weg langs grotten en scheuren. Ook dit was een super gave ervaring!

Momenteel zijn we in Cochrane en hebben we rust. Het mooie weer lijkt ons weer gevonden te hebben en we kunnen weer in een t-shirt zitten. We ontmoeten veel andere fietsers en de verhalen over het zuiden worden alsmaar beter! We zijn erg benieuwd. De helft van onze reis komt in zicht.

Wij gaan hier nog lekker verder genieten, jullie horen van ons!
Liefs, Tom en Nicole

p.s. Deze blog is al weer even oud. We zitten inmiddels in Cerre Castillo (er zijn meerdere dorpjes met die naam, die in het verslag was een andere) in Chili. Eerder was het internet niet voldoende sterk om een blog te kunnen posten. Groetjes, Tom.